Во редок момент на меѓународна видливост, белорускиот авторитарен лидер Александар Лукашенко беше домаќин на пакистанскиот премиер Шехбаз Шариф во официјална посета на Минск на 10 април, оценувајќи дека тоа е значајна пресвртница во билатералните односи.
Посетата, која продолжи на 11 април, резултираше со серија договори кои опфаќаат воена соработка, безбедност на храна и трговија.
Најзначајно, Лукашенко понуди да прифати до 150.000 пакистански работници за да помогне во справувањето со растечкиот недостиг на работна сила во Белорусија.
За Лукашенко, чија победа на претседателските избори останува непризнаена од Западот по широко оспорените избори во 2020 година и последователното брутално сузбивање на несогласувањето, секој директен ангажман со странски лидер има огромна симболична и стратешка вредност.
Дипломатски изолиран, избегнуван од Европската унија и САД и сè позависен од Москва, Лукашенко има малку можности да се претстави како легитимен меѓународен актер.
Видете и ова: Лукашенко положи заклетва за седми мандат, групите за права алармираат за „противуставно“ владеење„Пакистан има многу луѓе кои сакаат и се подготвени да работат во Белорусија“, рече Лукашенко на заедничката прес-конференција, нагласувајќи дека Белорусија ќе ги создаде „неопходните услови“ за нивно вработување.
Со повеќе од 198.000 слободни работни места пријавени низ целата земја, предлогот е насочен кон инјектирање на работна сила во затегнатата економија.
Тој потег сепак предизвикува тревога во соседните земји на Европската унија.
Понудата за увоз на десетици илјади пакистански работници секако може да се гледа со сомнеж во соседните членки на НАТО, Полска, Латвија и Литванија.
Во граничната криза во 2021 и 2022 година, Белорусија беше обвинета дека ги користи мигрантите како пиони во политичкиот конфликт со ЕУ.
Белорусија го олесни патувањето на мигрантите од Блискиот Исток, Африка и Јужна Азија - вклучително и Пакистан - и ги насочи кон надворешните граници на ЕУ, што предизвика хуманитарна и безбедносна криза.
Во тоа време, илјадници мигранти останаа заробени во шумите долж границите на Белорусија со Полска, Латвија и Литванија, често без храна, засолниште или правна заштита.
Белоруските власти се обвинети дека ја претвориле миграцијата во оружје за одмазда за западните санкции.
Полските, латвиските и литванските граничари прибегнаа кон одмазднички мерки, што резултираше со десетици смртни случаи, меѓународна осуда и трајна недоверба во миграциската политика на Минск.
За време на посетата Белорусија и Пакистан потпишаа договор за воена соработка и патоказ за одбранбено-индустриски врски до 2027 година, продлабочување на врските меѓу двете земји, како и други договори и економски меморандуми.
Видете и ова: За авганистанските бегалци во Пакистан, одбројувањето почнаСепак, особено внимание привлече отсуството на неодамнешна статистика за обемот на трговската размена.
Белоруското Министерство за надворешни работи последен пат објави годишна билатерална трговија со Пакистан за 2020 година, велејќи дека таа се движела од 50 до 65 милиони долари, што е далеку од ветувањето од 2015 година за зголемување на трговијата меѓу двете земји на 1 милијарда долари.
За споредба, примарните трговски партнери на Пакистан во 2023 година ги вклучија Кина, Обединетите Арапски Емирати и Саудиска Арабија, а Белорусија не е на листата.
За Лукашенко, сепак, посетата на Шариф може да понуди дипломатски спас и момент на потврда.
За ЕУ, таа ги враќа спомените од 2021 и 2022 година.
Тоа би можело да биде предупредувачки знак дека авторитарниот лидер на Белорусија може повторно да го искористи народот како потпора во неговиот конфликт со Западот.